Ukončenie druhej série Horovod Kinovečerov posledným bieloruským filmom.
Nikita Lavretski (2019, Belarus, r. Lavretski)
Film režiséra a filmového kritika Nikitu Lavreckého by sa mohol volať Školské peklo, ale namiesto toho sa neskromne volá Nikita Lavrecký. Zozbieraný z jeho osobného videoarchívu a záberov z mobilného telefónu je nielen kvázi biografiou o živote hlavného hrdinu, ale aj podrobne zdokumentovaným príbehom šikany, s ktorou sa režisér stretol v škole. Rýchlo sa ukáže, prečo bol tento film označený za horor: od strihu, práce zo zvukom a farieb sa vám zježia vlasy na hlave. Tento film je však zaujímavý nielen ako výpoveď o tom, ako sa utláčaní sami stávajú utláčateľmi, ale aj ako portrét generácie mileniálov či dokonca zilleniálov. Ešte mali filmy na videokazetách, ale vyrastali v digitálnej realite. Celkovo je toho veľa, nad čím sa treba zamyslieť pri rozbaľovaní vlastného videoarchívu. Najmä o tom, že naša minulosť je vlastne poskladaná z glitchov na videokazetách.
Film uvedieme s anglickými titulkami.
Veríme, že Vás film zaujal a uvidíme sa už v utorok! Vstup je za dobrovoľný príspevok (odporuča sa nad 5 eur) a môžete sa tešiť aj na občerstvenie. Sme radi, že vám môžeme naďalej sprístupňovať kultúru!
———————–
Мы завяршаем другую серыю кінавечароў з Карагодом апошнім беларускім фільмам. Паказ, у адрозненне ад папярэдніх, пройдзе ў Novej Cvernovke!
Фільм рэжысёра і кінакрытыка Мікіты Лаўрэцкага можна было б назваць “Школьнае пекла”, але замест гэтага ён нясціпла называецца “Мікіта Лаўрэцкі”. Сабраны з асабістага відэаархіва і запісаў з мабільнага тэлефона, фільм уяўляе сабой не толькі квазібіяграфію жыцця галоўнага героя, але і старанна задакументаваную гісторыю здзекаў, з якімі рэжысёр сутыкнуўся ў школе. Хутка становіцца зразумела, чаму гэты фільм назвалі хорарам: мантаж, праца з гукам і колеры прымусяць валасы на галаве ўстаць дыбам. Аднак гэты фільм цікавы не толькі як выказванне аб тым, як прыгнечаныя самі становяцца прыгнятальнікамі, але і як партрэт пакалення мільяніялаў, ці нават зіленіалов. У іх усё яшчэ ёсць фільмы на відэакасетах, але яны выраслі ў лічбавай рэальнасці. Увогуле, ёсць над чым задумацца, распакоўваючы свой уласны відэаархіў. Асабліва пра тое, што нашае мінулае фактычна сабрана з глюкаў на відэаплёнцы.